Ik erger mij aan het egoïsme dat veel mensen ten toon spreiden. Die ergernis was voor mij al eerder de aanleiding voor een andere column “Dicht bij jezelf blijven, bestaat dat eigenlijk wel?” en geeft mij nu opnieuw de aandrang om mijn mening hierover te ventileren. In alle eerlijkheid, ook naar aanleiding van een lezing van NLP-goeroe Erik Schneider.
Veel mensen zijn geneigd hun eigen belangen voorop te stellen. Dat wil zeggen, de dingen waarvan zij op dat moment denken dat het in hun belang is, want op een later moment is dat belang misschien al lang weggeëbd. Dat gedrag wordt aangemoedigd door een heel legertje zelfhulpboeken en nog een groter veelvoud aan coaches, die allemaal beweren dat je eerst goed voor jezelf moet zorgen, voordat je voor een ander kunt zorgen. Zodat je zelf toch niets tekort komt aan eigenliefde, je eigen geluk onder controle houdt en je van niemand afhankelijk hoeft te zijn. Nou is zelfacceptatie een belangrijke waarde, die maar weinig mensen echt beheersen, maar naar mijn idee is het de verkeerde weg om te beginnen met zelfacceptatie en dan de illusie te hebben dat wanneer je dat eenmaal hebt, je dan wel wat voor een ander kunt betekenen. Wat als je die zelfacceptatie maar niet onder de knie krijgt, dan staat de omgeving dus ook al die tijd in de kou? Is het ook niet gewoon een excuus om niet bezig te hoeven zijn met de ander?
De denkfout die naar mijn idee wordt gemaakt is dat er vertrokken wordt vanuit het brein in plaats van vanuit het hart.
Het brein is de zetel van het verleden. Het is de centrale computer, waar alle gegevens, ervaringen en informatie uit de omgeving worden opgeslagen en verwerkt tot een samenhangend geheel. Het brein maakt vanuit het verleden kansberekeningen voor de toekomst. Als je een paar keer bedrogen bent door iemand, leert je brein je dat je mensen niet te snel moet vertrouwen. Als mensen je in de kou hebben laten staan toen je iemand nodig had, leert je brein je dat anderen niet voor jou zullen zorgen. En dat je dus maar beter voor jezelf kunt zorgen. Kansberekening van het brein, gebaseerd op ervaringen uit het verleden.
Het hart is de zetel van de toekomst. Het hart staat voor openheid, (naasten)liefde, bezieling, bevlogenheid, drijfveren. Denk maar aan uitdrukkingen als: ‘je hart open stellen’ ‘waar het hart van vol is…’ ‘het hart op de juiste plek hebben’ ‘mijn hart gaat uit naar…’. Levensdoelen en bezieling starten vanuit het hart. Die liefde voor het leven krijgt zijn betekenis in het delen met anderen. Ik denk dat iedereen wel kan aanvoelen dat niemand als levensdoel zal hebben om lekker in zijn eentje gelukkig te worden. In elke drijfveer zit een sociaal aspect, je wilt iets toevoegen dat betekenis heeft voor anderen. Iets waarmee je anderen, en daarmee ook jezelf, gelukkig zal maken. Door (liefde) te geven, ontvang je (liefde) terug.
We leven in het nu en moeten een balans zien te vinden tussen verleden en toekomst, tussen brein en hart. Tussen angst en vertrouwen. Ik geloof erg in de uitdrukking: je oogst wat je gezaaid hebt, je krijgt terug wat je geeft. Zolang je weinig te geven hebt zul je weinig terug ontvangen en zal je brein dus alsmaar bevestigd worden in het idee dat je maar vooral goed voor jezelf moet zorgen, omdat anderen het niet voor jou zullen doen. Terwijl jij dus zo goed bezig bent met voor jezelf zorgen en te leren van jezelf te houden (puur werk van het brein!!) beteken je weinig voor anderen en zal er weinig bij je terug komen.
Als je veel geeft zal je onherroepelijk verliezen lijden, want je krijgt nooit direct 1 op 1 terug wat je geeft. Maar geven, echt geven, naastenliefde geven, daar krijg je uiteindelijk vele malen meer voor terug, omdat je iets hebt betekend voor anderen, en dat is wat jouw hart gelukkig maakt.
Betekent dat dan dat je maar niet meer goed voor jezelf moet zorgen? Natuurlijk niet, je moet tegelijkertijd ook goed voor jezelf zorgen. Je hoeft jouw energie echt niet te steken in de dwingelarij van een ander, je hoeft niet je eigen behoeften te negeren om maar de hele tijd die van een ander te vervullen. Maar daar waar zorg en aandacht voor elkaar is, daar worden mensen gelukkig. Niet op dat onbewoonde eiland in de Stille Zuidzee.
Interesse in een midweek arrangement bezinning in de Belgische Ardennen?
Mail of bel ons via:
Mail of bel ons via:
Een mooie blog.
BeantwoordenVerwijderenMijn inziens toon je prachtig aan dat alles zou moeten beginnen met Geven in plaats van met Nemen. De coaches en Goeroes die in onze succeswereld rondlopen beginnen helaas vaak precies andersom.
Tevens zijn veel NLP trainers erop gericht om de persoonlijkheid sterker te maken. Echter deze persoonlijkheid is gebaat bij een ego wat gestreeld dient te worden. Ons ego fopt ons. Zolang we uitsluitend hier achteraan hobbelen, zullen we nooit onze ware natuur vinden. Want volgens mij heeft ware natuur alles met ons grotere Zelf te maken, en niets met het "ego" waar coaching veelal op gebaseerd is.
Dank je voor je reactie.
BeantwoordenVerwijderenIk ben het met je eens dat veel coaches bezig zijn met het versterken van het ego. Dat is op zich niet verkeerd, maar helaas raakt daardoor nogal eens de balans verstoord met de dienstbaarheid (er willen zijn voor anderen). Dienstbaarheid wordt (startend vanuit het ego) gezien als gebrek aan eigen grenzen, terwijl het (startend vanuit het hart) zo tegemoetkomt aan onze diepe drijfveren.
Je legt in je blog mijns inziens veel nadruk op terugontvangen.
BeantwoordenVerwijderenZie de volgende teksten: Iets waarmee je anderen, en daarmee ook jezelf, gelukkig zal maken; Door (liefde) te geven, ontvang je (liefde) terug; je oogst wat je gezaaid hebt, je krijgt terug wat je geeft; Zolang je weinig te geven hebt zul je weinig terug ontvangen; beteken je weinig voor anderen en zal er weinig bij je terug komen; Maar geven, echt geven, naastenliefde geven, daar krijg je uiteindelijk vele malen meer voor terug.
Is je dat opgevallen? Ik begrijp het verschil niet zo met wat je in je eerste zin schrijft: Ik erger mij aan het egoïsme dat veel mensen ten toon spreiden.