Het stereotype beeld van een weinig pratende, nurkse man en een eindeloos doorratelende, klagende vrouw komen we nogal eens tegen in onze praktijk. Ze irriteren zich kapot aan elkaar. Zij zou willen dat hij wat opener en inlevender zou worden, hij zou willen dat ze eens ophield met dat oeverloze geklaag en ouwe koeien gedoe.
Een tijd geleden was er een stel waarvan zij zich beklaagde over haar man. Als ze ruzie hadden gehad wilde zij erover napraten om weer het gevoel te krijgen dat het weer goed was en er niks meer dwars zat. Hij ervoer dat steeds als het opnieuw oprakelen van het conflict terwijl voor hem de kous af was.
Mannen zijn doorgaans beter in het afsluiten dan vrouwen. Ze schakelen sneller naar iets anders. Vrouwen hebben meer tijd nodig om zaken achter zich te laten. En sluiten moeilijker zaken echt af, zodat emoties makkelijker ook weer kunnen oplaaien.
Het stel wat bij ons zat had elkaar het leven behoorlijk zuur gemaakt. Over en weer hadden ze elkaar diep gekwetst en er zat veel oud zeer. We wilden ze graag het verleden af laten sluiten en toewerken naar een nieuwe start samen. Dat wilden zij ook graag. Maar waar hij het verleden kon laten rusten, bleef zij zoeken naar de erkenning voor de kwetsingen die hij haar had aangedaan. Alsof ze bang was, dat met het afsluiten van het verleden ineens haar krenking niet meer serieus genomen zou worden. Ze kon het niet loslaten, ondanks dat ze zelf besefte dat juist het niet afsluiten ervoor zou zorgen dat er nooit een nieuwe start kon komen.
We besloten haar te helpen met het afsluiten door alle voor haar nog belangrijke zaken op papier te zetten. Tegelijkertijd beloofde ze haar man dat ze dat papier nooit zou gebruiken om het hem nog eens fijntjes onder zijn neus te duwen tijdens een conflict. Het was een papier voor haar alleen, een naar verleden wat dan ergens diep in een ladenkastje kon verdwijnen, maar niet vergeten hoefde te worden. Zo hadden ze allebei rust en kon er gewerkt worden aan een nieuwe start.
Toen we drie maanden later ons evaluatieformulier opstuurden, vertelde ze dat ze het papier twee weken daarvoor had verbrand. Nu kon het wel, ze had er alleen wat meer tijd voor nodig gehad en het vertrouwen dat hij de krenking die hij haar had aangedaan niet was vergeten. Het was niet meer nodig om krenkingen op te rakelen, de oorlog was voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten