Kinderen kunnen beter luisteren dan volwassenen. Kinderen staan open voor nieuwe informatie en gaan er vanuit dat wat een ander tegen ze zegt, waar of toch in ieder geval waardevol is. Ze willen weten hoe het zit en hebben geen reserves voor wat hen verteld wordt.
Bij volwassenen ligt dat anders. Als volwassene heb je je eigen perspectief, je eigen waarheid, je eigen kijk op de zaak. Als iemand jou iets vertelt, toets je dat onmiddellijk aan jouw waarheid. En dan stopt het echte luisteren. Want je bent meer bezig met of datgene wat de ander vertelt, wel of niet klopt met jouw kijk op de zaak.
In een conflict wordt dit principe verder uitvergroot. Dan gaat het niet meer alleen om het feit dat hetgeen de ander zegt wel of niet conform jouw waarheid is, je wilt je gelijk halen. Je wilt dat de ander jouw waarheid overneemt. En dus luister je nog veel minder naar wat de ander zegt, maar ben je zelf aan het zoeken naar manieren om te zorgen dat je gelijk krijgt. En kan dat niet goedschiks, dan wordt het wel kwaadschiks.
In conflicten tussen echtelieden zie je dit principe regelmatig voorbij komen. Men is het ergens over oneens (dat denkt men in ieder geval, soms valt dat namelijk best wel mee) en wil graag de ander overtuigen van het eigen gelijk. Dat lukt natuurlijk niet. De ander wil ook gelijk hebben.
Net als bij Erik en Yvonne. Erik zegt: “je luistert niet naar wat ik zeg”. Dat is waar, Yvonne geeft geen antwoord op een zojuist door Erik gestelde vraag, maar herhaalt voor de derde keer haar argument. Maar Erik luistert zelf ook niet. Ja, hij wacht netjes tot Yvonne is uitgepraat, maar dat is nog geen luisteren. Bovendien gebruikt hij woorden uit haar argument om een inconsequentie in haar verhaal uit te vergroten. Dat is ook een manier om de ander ongeloofwaardiger te maken en dus je eigen waarheid sterker.
Het steekspel tussen Erik en Yvonne wordt feller en gemener, naarmate beide gaan voelen dat een eigen gelijk er niet in zit bij de ander. En dan wordt het onder de gordel, komen uitspraken als “jij doet ook altijd…” “jij wil nooit…” “ik heb al zo vaak geprobeerd om jou….” En wordt het doel om de ander te kwetsen, het maakt al bijna niet meer uit wie er nou gelijk had.
Hoe moet het dan wel?
Wees je bewust dat jouw overtuiging slechts jouw eigen waarheid is. Natuurlijk is het voor jou volkomen logisch dat jouw kijk op de zaak klopt, maar voor de ander hoeft dat helemaal niet zo te zijn. Waarom zou jij het beter zien dan de ander? En moet er eigenlijk wel sprake zijn van beter of slechter, of kan het goed bestaan dat meerdere visies okee zijn?
Luisteren naar de ander betekent dat je nieuwsgierig bent naar diens kijk op de zaak. Dat gaat het beste als je je eigen kijk even helemaal vergeet, net zoals kinderen dat kunnen. Sta open voor wat de ander zegt, neem tijd om het te verwerken en je in te leven in de beleving van de ander. Stel vragen ter verduidelijking als je de ander niet goed kunt volgen. Als de ander de gelegenheid krijgt om zijn waarheid in alle rust, en met alle argumenten naar voren te brengen, wordt het een duidelijk verhaal, let maar op.
En misschien klinkt het dan ineens wel heel logisch wat de ander zegt. Of wordt het helder waar jullie het wel en waar niet eens zijn en waarom. Zonder gelijk te willen halen, zonder conflict, maar als verrijkend gesprek omdat je een nieuw perspectief hebt gezien.
Luisteren, echt luisteren is moeilijk, maar het levert je een schat aan inspiratie op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten